Çocuklarımız...

Aslında biz hep hayvanseverdik de uzaktan severdik... :)

İlkokul yıllarımda bahçemizdeki ev sahibimizin köpeği haricinde "benim" diyebileceğim -kuştan daha büyük- bir hayvan dostum olmamıştı.

Önce 2013 Ekiminde yeni program için seminere gittiğimiz gün seminer binasının bahçesinde bir muhabbet kuşu bulduk. Geceyi buz gibi havada geçirmiş ve sağ kalmış , fakat uçacak dermanı kalmamıştı. Yakaladık ve önce kuşçuya , kafes ve yem almaya ; sonra da eve götürdük. Ama ne yazık ki o geceyi çıkaramadı. Onun hayatının sonu olan o gece bizim hayvan sevgimizin büyümesinin de başlangıcı oldu.

2 Hafta sonra Biri mavi Biri yeşil iki muhabbet kuşu aldık. Onlara güzel bakarak vicdanımızı rahatlatacaktık. Kocaman bir kafes alıp kafeslerini de en güzel şekilde donattık. Adlarını da
Erkek - MuCa
Dişi - ErSa koyduk.

2-3 hafta gibi bir alışma süresinden sonra kafeslerinin kapısını açarak bir nebze daha özgür kıldık. İstedikleri kadar girip istedikleri kadar (neredeyse bütün gün) çıkıyorlardı kafeslerinden. Artık yavaş yavaş bize alışmaya başlıyorlardı ki...

Arabamızın önüne şirin yavru bir köpek atladı. Kenara koyup yolumuza devam edecektik ama biz kenara koydukça o arabanın yanına , yanımıza geldi. Soğuk kış gecelerini de düşünerek dayanamadık aldık yanımıza. Önceki muhabbet kuşunda yaptığımız hatayı tekrarlamadık ve il merkezine veterinere gittik. Gerekli aşıları vurdurup ilaçları aldıktan sonra evimize geldik. Veterinerimiz: "Kendini toplasın diğer aşılar için tekrar getirin" dedi. El kadar yavruydu onu bulduğumuzda "Dartanyan"

Aradan birkaç hafta geçmişti. "Dartanyan" kendini toplamaya başlamıştı. Veterinerimizi aradık. "Dartanyan biz okuldayken çok sıkılıyor ona bir arkadaş lazım" dedik. Veterinerimiz de ormana atılmak üzereyken buldukları 1 anne 4 yavru olduğunu gelip istediğimiz birini alabileceğimizi söyledi. "Castiel" ile de böyle tanıştık.

Evimizin kapılarını açtığımızda her biri 2-2.5 aylık olan yavrularımız şu anda 6 ila 9 aylık oldular. Onlarsız hayat çok sıkıcı olurdu...